รักมากมายสุดท้ายต้องเลิกกัน

เท้าสองเราก้าว - ก้าวผ่านมานานเนิ่นสี่เท้าเผชิญเคียงคู่ไม่ไปไหนฉันไปซ้าย เธอซ้าย เคียงคู่อยู่ไม่ห่างไกลแค่กาลเวลา ไม่เคยให้หวั่นไหว ใจคู่เคียง เสียงพร่ำบอก รักนะ คิดถึงนะ ยังกึกก้องมือเราสองประสานพร้อมเปล่งเสียงจะมีสอง สองเราเคียงคู่อยู่ไม่เอนเอียงพร้อมพร่ำเสียง เรารักมักนิรันดร์ไป กาลเวลา กาลเวลาพิสูจน์รักที่เคยทอทักสองคนนั้นอยู่ไหนทำไมเหลือแค่สองเท้าที่ก้าวไปอีกสองเท้าที่เคยเคียงไกล้ไปไหนกัน หรือว่าเขาไปเคียงคู่กับคนใหม่ หมู่นกไพรสองข้างทางต่างถามฉัน อีกดวงดาว จันทร์อย่างรู้ เอ!คู่เธอไปไหนกัน สองเท้านั้นที่ก้าวมั่น กับสั่นครอน สองเท้านั่งขอพิงพักร่มไม้ใหญ่ ร้องร่ำไห้ พฤกไพรจ๋าแนรุ่มร้อน ดวงดาวน้อย จันทร์เจ้าขาฉันร้าวรอน สองเท้าเขาคานครอนลาจากไกล เหมือนไปอยู่เคียงคู่ เขา เขาคนอื่นปล่อยฉันสะอื้น - สะอื้นยืนร่ำไห้มีเมฆหม่น สายฝนซา ธารธาราปลอบใจมีต้นไม้พงไพรคอยปลอบโยน เข้าก้าว - ก้าวไปกับใครอื่นทิ้ง - ทิ้งฉันให้กล้ำกลืนใจสับสนที่เคยก้าวกับก้าวไป ไปกับใครอีกคนใจหมองหม่นคนรักฉันมันล้างลา ที่ว่าซ้าย ก็ซ้ายไม่มีแล้วนึกถึงทีไรใจมันแป๊วแต่ยังห่วงหาสุดที่รักขอจำไว้ สุดยาวไกลกาลเวลาฝากจันทรา ดาวน้อยบอก ฉันเหมือนเดิม สองเท้าฉันยังรอ รอตรงนี้จะให้รักลดลงมิมี มีแต่เพิ่มสองเท้าฉันหยุด หยุดรอเธอณ.ที่เดิมรอเท้าเธอมาเพิ่ม สี่เท้าเติมก้าวต่อไป ถึงวันนี้ วันนั้นฉันปวดร้าวใจก็เฝ้าถามตัวเองเธออยู่ไหนฉันทำผิดหรือเธอคิดเผลอ เธอเผลอใจสองเท้าเธอจึงเดิน เดินร้างไกลไม่รีรอ ดวงจันทร์ เมฆน้อย ดวงดาวคอยส่องสว่างมีเพียงแนที่อ้างว้างคนเดียวหนอจะมีโอกาสใหม? คนที่แนรัก ที่ฉันเฝ้ารอจะกลับมาทอ ทอทัก "ฉันรักเธอ"